دلم تا عشقباز آمد، در او جز غم نمی بینم
دلی بی غم کجا جویم؟ که در عالم نمی بینم
دَمی با همدمی خرٌم ز جانم بر نمی آید
دمم با جان برآید چونکه یک همدم نمی بینم
مرا رازی است اندر دل، به خون دیده پرورده
ولیکن با که گویم راز؟ چون که یک مَحرم نمی بینم
خوشا و خرٌما آن دل که هست از عشق بیگانه
که من تا آشنا گشتم دلِ خرم نمی بینم
قناعت می کنم با درد چون درمان نمی یابم
تحمل می کنم با زخم چون مرهم نمی بینم
نَمِ چشم آبروی من ببرد از بس که می گریم
چرا گریم کز آن حاصل برون از نَم نمی بینم؟
کنون دَم در کش ای سعدی که کار از دست بیرون شد
به امید دمی با دوست و آن دم هم نمی بینم
عشقبازی
خوشا
عشق
تو نخند
گفتم نخنـــــــــــــد
چشم وحید جان چرا عصبانی می شی؟
صدامو ببرم بالااااااااااااااا؟؟؟؟؟؟؟؟؟
داد بزنم باز؟
kheili ghashang bud
لطف دارید
مرسی که منت می ذارید به وبلاگ خودتون سر می زنید
آًقااااااااااااااااااااااااااااااا
آقااااااااااا
منم رو سرت منت میزارم؟
منم لطف دارم؟
بله وحید جون
اصلا تو نباشی که من وبلاگو حذف می کنم
خوشا و خرٌما آن دل که هست از عشق بیگانه
که من تا آشنا گشتم دلِ خرم نمی بینم
چه عجب آقا رضا افتخار دادین!!!
شعر قشنگی بود
متشکرم!
ze fekre abr che hasell.... , giahe sookhte ra?
مرسی از نظرتون ولی توی این شعر بجای واژه فکر باید بگی فیض
یعنی درستش می شه:
ز فیض ابر چه حاصل گیاه سوخته را؟ / شراب با من افسرده جان چه خواهد کرد؟
بازم ممنون
یهههههه
سیستمم مبارک
شیرینی ما یادت نره وحید جان